Η υποστολή
Άκουσε τη σάλπιγγα και μαρμάρωσε, τουλάχιστον είκοσι πέντε χρόνια είχαν περάσει απ’ την τελευταία φορά που ‘τυχε σε υποστολή σημαίας, ίσως και περισσότερα, πλησίασε το παράθυρο και παρακολούθησε τη σημαία να κατεβαίνει, εκεί λίγο κάτω απ’ το μοναστήρι, που τα βράδια ανάβει πελώριος ο γαλάζιος σταυρός…
Τρίτη μέρα έφεραν τον συγκάτοικο, τον κυρ Νίκο το Μυτιληνιό, δέκα τουλάχιστον φορές ήρθε ο φίλος του απ’ το 4Α να ρωτήσει για νεώτερα, Τίποτα ακόμα κύριε, δε φάνηκε κανείς συγγενής του, στην εντατική τον έχουν… ογδόντα τεσσάρων βλέπετε ο άνθρωπος, αλλά… θα τον φτιάξουν, μην ανησυχείτε, μου το ‘πε μια νοσοκόμα, ηρέμησε κείνος, Είμαστε φίλοι, εξήγησε, εδώ γνωριστήκαμε, καταλάβατε γιατί…
Γεμάτοι οι θάλαμοι, φέρανε το κρεβάτι καθώς και τρία ακόμα στο φαρδύ διάδρομο ανά δέκα μέτρα παράλληλα στον τοίχο, σύνδεσαν το οξυγόνο στον έναν, έβαλαν τους ορθοστάτες με τους ορούς, έστησαν από μια πολυθρονίτσα δίπλα στον καθένα και ξεκίνησε και γι’ αυτούς η ρουτίνα του ορόφου. Δυο φορές τη βδομάδα, υπολόγισε πως ήταν εφημερεύον το νοσοκομείο. Γινότανε το έλα να δεις, πώς να περιγράψεις τον συμπυκνωμένο πόνο ενός κόσμου, που υποφέρει και πιο πέρα από τις επιπτώσεις της κρίσης, οι περισσότεροι αμίλητοι, σκυθρωποί οι συγγενείς συνοδοί, καρτερικοί όλοι τους, έβλεπαν πως το προσωπικό πάσχιζε, έτρεχε να προλάβει, να περιποιηθεί, να κατευνάσει τον πόνο, να μετρήσει πυρετούς, πιέσεις και σάκχαρο, να δώσει φάρμακα, να κάνει ενέσεις, οι καθαρίστριες να πηλαλάνε κι αυτές όλο άγχος να προλάβουν, έλαμπαν τα δωμάτια, οι διάδρομοι, οι τοίχοι, πεντακάθαρες οι τουαλέτες, δεν έλειπαν τα απαραίτητα, ακόμα και το απολυμαντικό σε κάθε κρεβάτι, τρεις τέσσερις φορές τη μέρα οι νοσοκόμες, οι μικρές το πρωί κι οι μεγαλύτερες στις οχτάωρες βάρδιες, Δυο ανά κλινική, κύριε, πέρα δώθε οχτώ ώρες, στο τέλος πιανόμαστε, τρικλίζουμε… νέες γυναίκες στα άσπρα, να περιποιούνται, και…
Έξω παρακαλώ οι επισκέπτες, ήρθε ο γιατρός με τη βοηθό, να επιθεωρήσουν, να πουν τον κατευναστικό το λόγο… αργότερα να και ο καθηγητής με τους βοηθούς, την προϊσταμένη, σοβαρός, αμίλητος, αναφορά ο υπεύθυνος κάθε αρρώστου, οι οδηγίες ιδιαιτέρως μετά, αμέσως εντόπισε το πρόβλημα, Άργησε η τάδε εξέταση, επιτόπου τηλέφωνο στο συνάδελφο, κατέφτασε ο αρμόδιος, άμεση η γραπτή εντολή για την αξονική, έκλεισε το ραντεβού, ανάσανε ο ενδιαφερόμενος…
Κυρ Νίκο, τι κάθεσαι μεσ’ τη νύχτα ξάγρυπνος, τι σκέπτεσαι; Τι να σκεφτώ, αύριο με παίρνουν για μαχαίρι, αυτό σκέφτομαι, Κυρ Νίκο πες μου ένα ένα τα πρόβατά σου, πως τα ονόμαζες… με τις ελιές σου τι έκανες… οι μέλισσές σου πόσο ζουν, τι κάνουν απ’ το ‘να χάραμα στ’ άλλο… πες μου η βασίλισσα κάθε πότε γεννάει… Στρώσανε οι μικρές το κρεβάτι του κατάλληλα, ώστε σαν γυρίσει απ’ την επέμβαση και τον ξαπλώσουν να μην τον ταράξουν καθόλου τακτοποιώντας τον…
Πανεπιστημιακή η κλινική… μπουκάρισαν δεκαπέντε περίπου, έντεκα οι φοιτήτριες, τέσσερις οι φοιτητές, άψογη, κατανοητή ανάλυση ο καθηγητής τους, Αυτό εκείνο και τ’ άλλο παρουσιάζει ο ασθενής, ψηλαφήστε έτσι εδώ, μην διστάζετε, ποιος θέλει να δει… ένας ένας πλησίασαν διστακτικοί στην αρχή, πιο θαρρετά τα κορίτσια, κατεύθυνε ο συνοδός τους, Έτσι μπράβο, εκείνος, Σας ευχαριστούμε κύριε για την υπομονή σας, τα παιδιά…
Έδινε το μέλι του κάθε πρωί στον τέως αλεξιπτωτιστή, Γιατί Κωστή στο νοσοκομείο, εσύ ένας των ειδικών δυνάμεων, Ξέρετε, αυτό το οποίον, Λέγε ρε Κωστή, κάπνιζες, Μόνο κάπνιζα, του ‘δινα και καταλάβαινε, και σήκωνα και βάρη και ξενύχταγα, πρώτα έτρεχα από δώ μέχρι τη … Μόσχα, ήρθε ήρθε ώσπου κόλλησα στα πέντε μέτρα, ο μαλάκας, είχα κάνει τις αρτηρίες μου τούρμπο, και ναα τα αθηρωματικά μου, πώς τις λένε τις ρημάδες τις πλάκες, εγώ πουρί τα ξέρω, πουρί στις σωλήνες μου, έτσι το καταλαβαίνω, με πιάνεις, άντε τώρα… να ξαναδώ Μόσχα, μ’ έπιασε ο γιατρός στο μπαλκονάκι που βγαίνουν οι παράνομοι και φουμάρουν, Τα πράγματά σου και δρόμο από το νοσοκομείο, μου είπε, τι ηλίθιος είμαι, πάω τώρα να… κάνω φρουτοσαλάτα να βάλω το μελάκι από πάνω, ξέρετε, όπως στα κέντρα, να θυμηθώ τις καλές μέρες… ο μαλάκας!
Πρόσεξε πάλι το νέο δίπλα στο κοντινό κρεβάτι στο διάδρομο, απ’ το πρωί τον είχε δει να περιποιείται την ξαπλωμένη γυναίκα, μάνα του πρέπει να ‘ταν, δεν εξηγείται αλλιώς τόση φροντίδα, με τόση προσοχή, να της χαϊδεύει το μέτωπο, να διορθώνει τα μαλλιά της, να στρώνει τα σεντόνια και την κουβέρτα, να φέρει νερό, να… Μητέρα σας είναι, φαίνεται από την περιποίηση, δεύτερη μέρα που σας βλέπω όρθιο κοντά της, Αυτή με μεγάλωσε, όλα τής τα χρωστάω, όλα μου και ράγισε η φωνή του!
Έστρωνε το κρεβάτι του κάθε πρωί και μεσημέρι, κόβεται το χούι, ναι αλλά τελευταίο, έτσι από την πρώτη στιγμή είδε πως τα σεντόνια είχαν και μπαλώματα, ακόμα και καρικώματα… πέρναγαν κάθε πρωί τρεις πιτσιρίκες, όλο χαμόγελο, νιάτα και τσαχπινιά, (στην αρχή της καριέρας τους όλες, Μάλιστα, αυτό είναι το πρώτο που μαθαίνουμε, εσείς θέλετε ν’ αλλάξουμε σεντόνια; Όχι; Μπράβο σας κύριε που το στρώνετε, δεν εγχειριστήκατε ακόμα, έ, μην ανησυχείτε, εμείς θα σας φροντίσουμε)!
Ο κυρ Νίκος δε φάνηκε.. ούτε κείνη τη μέρα, ούτε τις επόμενες τέσσερις, ξανάρθε ο φίλος του ρωτώντας…
Κάτι σαν άκουσε απέξω, την άλλη μέρα το πρωί, Καλά, βάλανε ράδιο, αναρωτήθηκε μα τ’ άρεσε… τραγούδαγαν όχι δυνατά, κοριτσίστικες ήταν οι φωνές, δροσερές, συγχρονίστηκαν και συνέχισαν, αισθηματικό το τραγουδάκι, εύθυμο, σώπασε ο όροφος, αυτές σπρώχνανε το καροτσάκι τους με τα σεντόνια, τράβηξαν κελαηδώντας για τον επόμενο θάλαμο, τι καλύτερο φάρμακο για τον φόβο, την απόγνωση, ακόμα και για την κρίση… ξέχασε ακόμα και τις καθυστερήσεις, την αδυναμία κάλυψης των εξετάσεων, τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό κάθε είδους στο νοσοκομείο, τους πετσοκομμένους μισθούς όλων που πάσχιζαν να υπηρετήσουν, ν’ αλαφρύνουν τον πόνο!
Τρίτη μέρα έφεραν τον συγκάτοικο, τον κυρ Νίκο το Μυτιληνιό, δέκα τουλάχιστον φορές ήρθε ο φίλος του απ’ το 4Α να ρωτήσει για νεώτερα, Τίποτα ακόμα κύριε, δε φάνηκε κανείς συγγενής του, στην εντατική τον έχουν… ογδόντα τεσσάρων βλέπετε ο άνθρωπος, αλλά… θα τον φτιάξουν, μην ανησυχείτε, μου το ‘πε μια νοσοκόμα, ηρέμησε κείνος, Είμαστε φίλοι, εξήγησε, εδώ γνωριστήκαμε, καταλάβατε γιατί…
Γεμάτοι οι θάλαμοι, φέρανε το κρεβάτι καθώς και τρία ακόμα στο φαρδύ διάδρομο ανά δέκα μέτρα παράλληλα στον τοίχο, σύνδεσαν το οξυγόνο στον έναν, έβαλαν τους ορθοστάτες με τους ορούς, έστησαν από μια πολυθρονίτσα δίπλα στον καθένα και ξεκίνησε και γι’ αυτούς η ρουτίνα του ορόφου. Δυο φορές τη βδομάδα, υπολόγισε πως ήταν εφημερεύον το νοσοκομείο. Γινότανε το έλα να δεις, πώς να περιγράψεις τον συμπυκνωμένο πόνο ενός κόσμου, που υποφέρει και πιο πέρα από τις επιπτώσεις της κρίσης, οι περισσότεροι αμίλητοι, σκυθρωποί οι συγγενείς συνοδοί, καρτερικοί όλοι τους, έβλεπαν πως το προσωπικό πάσχιζε, έτρεχε να προλάβει, να περιποιηθεί, να κατευνάσει τον πόνο, να μετρήσει πυρετούς, πιέσεις και σάκχαρο, να δώσει φάρμακα, να κάνει ενέσεις, οι καθαρίστριες να πηλαλάνε κι αυτές όλο άγχος να προλάβουν, έλαμπαν τα δωμάτια, οι διάδρομοι, οι τοίχοι, πεντακάθαρες οι τουαλέτες, δεν έλειπαν τα απαραίτητα, ακόμα και το απολυμαντικό σε κάθε κρεβάτι, τρεις τέσσερις φορές τη μέρα οι νοσοκόμες, οι μικρές το πρωί κι οι μεγαλύτερες στις οχτάωρες βάρδιες, Δυο ανά κλινική, κύριε, πέρα δώθε οχτώ ώρες, στο τέλος πιανόμαστε, τρικλίζουμε… νέες γυναίκες στα άσπρα, να περιποιούνται, και…
Έξω παρακαλώ οι επισκέπτες, ήρθε ο γιατρός με τη βοηθό, να επιθεωρήσουν, να πουν τον κατευναστικό το λόγο… αργότερα να και ο καθηγητής με τους βοηθούς, την προϊσταμένη, σοβαρός, αμίλητος, αναφορά ο υπεύθυνος κάθε αρρώστου, οι οδηγίες ιδιαιτέρως μετά, αμέσως εντόπισε το πρόβλημα, Άργησε η τάδε εξέταση, επιτόπου τηλέφωνο στο συνάδελφο, κατέφτασε ο αρμόδιος, άμεση η γραπτή εντολή για την αξονική, έκλεισε το ραντεβού, ανάσανε ο ενδιαφερόμενος…
Κυρ Νίκο, τι κάθεσαι μεσ’ τη νύχτα ξάγρυπνος, τι σκέπτεσαι; Τι να σκεφτώ, αύριο με παίρνουν για μαχαίρι, αυτό σκέφτομαι, Κυρ Νίκο πες μου ένα ένα τα πρόβατά σου, πως τα ονόμαζες… με τις ελιές σου τι έκανες… οι μέλισσές σου πόσο ζουν, τι κάνουν απ’ το ‘να χάραμα στ’ άλλο… πες μου η βασίλισσα κάθε πότε γεννάει… Στρώσανε οι μικρές το κρεβάτι του κατάλληλα, ώστε σαν γυρίσει απ’ την επέμβαση και τον ξαπλώσουν να μην τον ταράξουν καθόλου τακτοποιώντας τον…
Πανεπιστημιακή η κλινική… μπουκάρισαν δεκαπέντε περίπου, έντεκα οι φοιτήτριες, τέσσερις οι φοιτητές, άψογη, κατανοητή ανάλυση ο καθηγητής τους, Αυτό εκείνο και τ’ άλλο παρουσιάζει ο ασθενής, ψηλαφήστε έτσι εδώ, μην διστάζετε, ποιος θέλει να δει… ένας ένας πλησίασαν διστακτικοί στην αρχή, πιο θαρρετά τα κορίτσια, κατεύθυνε ο συνοδός τους, Έτσι μπράβο, εκείνος, Σας ευχαριστούμε κύριε για την υπομονή σας, τα παιδιά…
Έδινε το μέλι του κάθε πρωί στον τέως αλεξιπτωτιστή, Γιατί Κωστή στο νοσοκομείο, εσύ ένας των ειδικών δυνάμεων, Ξέρετε, αυτό το οποίον, Λέγε ρε Κωστή, κάπνιζες, Μόνο κάπνιζα, του ‘δινα και καταλάβαινε, και σήκωνα και βάρη και ξενύχταγα, πρώτα έτρεχα από δώ μέχρι τη … Μόσχα, ήρθε ήρθε ώσπου κόλλησα στα πέντε μέτρα, ο μαλάκας, είχα κάνει τις αρτηρίες μου τούρμπο, και ναα τα αθηρωματικά μου, πώς τις λένε τις ρημάδες τις πλάκες, εγώ πουρί τα ξέρω, πουρί στις σωλήνες μου, έτσι το καταλαβαίνω, με πιάνεις, άντε τώρα… να ξαναδώ Μόσχα, μ’ έπιασε ο γιατρός στο μπαλκονάκι που βγαίνουν οι παράνομοι και φουμάρουν, Τα πράγματά σου και δρόμο από το νοσοκομείο, μου είπε, τι ηλίθιος είμαι, πάω τώρα να… κάνω φρουτοσαλάτα να βάλω το μελάκι από πάνω, ξέρετε, όπως στα κέντρα, να θυμηθώ τις καλές μέρες… ο μαλάκας!
Πρόσεξε πάλι το νέο δίπλα στο κοντινό κρεβάτι στο διάδρομο, απ’ το πρωί τον είχε δει να περιποιείται την ξαπλωμένη γυναίκα, μάνα του πρέπει να ‘ταν, δεν εξηγείται αλλιώς τόση φροντίδα, με τόση προσοχή, να της χαϊδεύει το μέτωπο, να διορθώνει τα μαλλιά της, να στρώνει τα σεντόνια και την κουβέρτα, να φέρει νερό, να… Μητέρα σας είναι, φαίνεται από την περιποίηση, δεύτερη μέρα που σας βλέπω όρθιο κοντά της, Αυτή με μεγάλωσε, όλα τής τα χρωστάω, όλα μου και ράγισε η φωνή του!
Έστρωνε το κρεβάτι του κάθε πρωί και μεσημέρι, κόβεται το χούι, ναι αλλά τελευταίο, έτσι από την πρώτη στιγμή είδε πως τα σεντόνια είχαν και μπαλώματα, ακόμα και καρικώματα… πέρναγαν κάθε πρωί τρεις πιτσιρίκες, όλο χαμόγελο, νιάτα και τσαχπινιά, (στην αρχή της καριέρας τους όλες, Μάλιστα, αυτό είναι το πρώτο που μαθαίνουμε, εσείς θέλετε ν’ αλλάξουμε σεντόνια; Όχι; Μπράβο σας κύριε που το στρώνετε, δεν εγχειριστήκατε ακόμα, έ, μην ανησυχείτε, εμείς θα σας φροντίσουμε)!
Ο κυρ Νίκος δε φάνηκε.. ούτε κείνη τη μέρα, ούτε τις επόμενες τέσσερις, ξανάρθε ο φίλος του ρωτώντας…
Κάτι σαν άκουσε απέξω, την άλλη μέρα το πρωί, Καλά, βάλανε ράδιο, αναρωτήθηκε μα τ’ άρεσε… τραγούδαγαν όχι δυνατά, κοριτσίστικες ήταν οι φωνές, δροσερές, συγχρονίστηκαν και συνέχισαν, αισθηματικό το τραγουδάκι, εύθυμο, σώπασε ο όροφος, αυτές σπρώχνανε το καροτσάκι τους με τα σεντόνια, τράβηξαν κελαηδώντας για τον επόμενο θάλαμο, τι καλύτερο φάρμακο για τον φόβο, την απόγνωση, ακόμα και για την κρίση… ξέχασε ακόμα και τις καθυστερήσεις, την αδυναμία κάλυψης των εξετάσεων, τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό κάθε είδους στο νοσοκομείο, τους πετσοκομμένους μισθούς όλων που πάσχιζαν να υπηρετήσουν, ν’ αλαφρύνουν τον πόνο!
