Χρόνια τώρα νυν και πρώην κυβερνητικά κόμματα μας
εκθείαζαν πρώτα την ΕΟΚ και στη συνέχεια την ΕΕ.
Διαπιστώνουμε όμως ότι:
- Τα σύνορα της
χώρας δεν έγιναν ποτέ σύνορα της ΕΕ, όπως μας έλεγαν (casus belli, «γκριζάρισμα», προκλήσεις κλπ).
- Η διχοτόμηση της
Κύπρου διατηρείται και κινδυνεύει να διαιωνιστεί.
Απέναντι
στις τουρκικές διεκδικήσεις και προκλήσεις η ΕΕ ακολουθεί τακτική Πόντιου
Πιλάτου, που ουσιαστικά είναι ανοχή προς την τουρκική πλευρά. Σε ότι αφορά τη
διεθνή σκακιέρα, οι στρατιωτικές επεμβάσεις που πραγματοποιεί η ΕΕ, είτε
αυτοτελώς, είτε σε συνεργασία με ΝΑΤΟ και ΗΠΑ, αποσκοπούν στην εξασφάλιση του
ελέγχου σε τόπους πλούσιους με φτωχούς λαούς και περιοχές μεγάλης στρατηγικής
αξίας. Χώρες της ΕΕ είτε μόνες (Λιβύη), είτε μαζί με ΝΑΤΟ - ΗΠΑ προκαλούν αιματοχυσίες
και καταστροφές στέλνοντας χιλιάδες συνανθρώπων μας στην προσφυγιά. Με την
συμβολή της ΕΕ γίνονται όλο και πιο φανερά τα σύννεφα ενός γενικότερου πολέμου
που πλησιάζει.
Στο οικονομικό – κοινωνικό πεδίο, η χώρα έφθασε στη
σημερινή κατάσταση εντός ΕΕ παρά τα «χρυσά κουτάλια» που έταζαν στο λαό! Πλέον
όλο και περισσότεροι τρώνε στα συσσίτια και απ’ τους σκουπιδοτενεκέδες!
Χιλιάδες είναι άνεργοι ή κακοπληρωμένοι. Ο λαός ζει μια ζωή όχι αντάξια του 21ου
αιώνα. Η αγροτική παραγωγή διαλύθηκε μαζί με τον εκμαυλισμό ενός μέρους των
αγροτών. Η βιοτεχνία έσβησε! Η βιομηχανία επίσης!
Όλα τούτα και άλλα πολλά, με κοινό παράγοντα το λαό
χαμένο, δεν συνέβησαν τυχαία! Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το πρόγραμμα της ΕΕ
και αφορά όλους τους λαούς της. Έτσι επιτάσσει το συμφέρον της ΕΕ, που
ταυτίζεται με το συμφέρον των μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοβιομηχάνων, των χωρών
της και Ελλήνων, που σχεδόν μονοπωλούν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους
αποθησαυρίζοντας τεράστια κέρδη. Προκειμένου, όμως, να συνεχιστούν τα κέρδη
τους, έχουν στόχο να πατήσουν τους εργαζόμενους μέχρι το σημείο που
εκμεταλλεύονται τους δικούς τους οι Κινέζοι και Ινδοί ανταγωνιστές τους. Έτσι
μόνο θα μπορέσουν να τους ανταγωνιστούν: μοιράζοντας μισθούς και συντάξεις
πείνας, απορροφώντας κρατικό χρήμα σε βάρος του κοινωνικού κράτους!
Για το συμφέρον όλων αυτών βαθμιαία έφθασε η
ελληνική παραγωγή στο σημείο που βρίσκεται σήμερα! Στο πλαίσιο αυτό,
θυσιάστηκαν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας! Αυτή είναι η Ε.Ε.! Αυτή ήταν
πάντα! Έτσι πορεύτηκε μέχρι εδώ και έτσι θα συνεχίσει: θα χειροτερεύει! Ποιος
μπορεί πλέον να ελπίζει σήμερα ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει, όπως εξακολουθούν να
μας λένε κάποιοι, κάνοντας μάλιστα λόγο για επιστροφή στις «ιδρυτικές της
αξίες»; Αν είναι δυνατό!
Σύμφωνα και με δημοσκοπήσεις, σήμερα υπάρχουν πολύ
περισσότεροι εργαζόμενοι που προβληματίζονται και απορρίπτουν την Ε.Ε. Δεν
αρκεί μόνο αυτό! Μαζί με την ΕΕ πρέπει να απορριφθεί και η πολιτική που
ακολούθησε μέχρι σήμερα. Μια πολιτική που οδηγεί στα υπερκέρδη των λίγων και
στο ξεζούμισμα των πολλών!
Δεν θέλουμε την ΕΕ του «γκρίζου» Αιγαίου και της
διχοτομημένης Κύπρου! Απορρίπτουμε την ΕΕ των πολέμων και του πολέμου που
έρχεται! Δεν βολευόμαστε με την ΕΕ της όλο και χειρότερης κατάστασης του λαού
και της παραγωγικής διαδικασίας της χώρας.
Δεν μας
μένει τίποτε άλλο από το να πάρουμε
την
υπόθεση της ζωής μας και του τόπου στα χέρια μας!
Διαφορετικά θα μετρήσουμε νέες
απογοητεύσεις και νέες ήττες, επιλέγοντας κάθε φορά το μικρότερο κακό που
οδηγεί σε μεγαλύτερο!
Σήμερα όμως τι κάνουμε;
Το ερώτημα του δημοψηφίσματος θέτει ένα ψεύτικο -
εκβιαστικό δίλημμα σε βάρος του λαού. Του ζητάει να επιλέξει ανάμεσα στην
πρόταση των ΕΕ – ΔΝΤ - ΕΚΤ των 9 δις και την πρόταση της κυβέρνησης των 8 δις.
Μας ζητούν να διαλέξουμε ποιο από τα δυο πακέτα φτώχειας θα πέσει στα κεφάλια
μας, ξέροντας μάλιστα ότι δεν θα είναι το τελευταίο. Αυτοί που πάλεψαν εναντίον
των μνημονίων τα προηγούμενα χρόνια, καλούνται με το δημοψήφισμα να επιλέξουν
ένα άλλο, απλώς … πιο φρέσκο, μνημόνιο! Πρόκειται για ένα καθαρά εκβιαστικό
δίλημμα με κοινό παράγοντα των δυο επιλογών του (ναι – όχι) την ΕΕ, όπως την
ξέρουμε!
Υπάρχει όμως και άλλη επιλογή!
Να ακυρώσουμε τα διλήμματα και ν’
απορρίψουμε παλιά και νέα μνημόνια, όπως και κάθε επόμενο.
Πρέπει να απορρίψουμε το μονόδρομο που μας δείχνουν
και στον οποίο θα περπατάμε παζαρεύοντας τη φτώχεια μας. Στο τέλος – τέλος δεν
μπορεί αυτό το μονόδρομο να αφήσουμε παρακαταθήκη για τα παιδιά και τα εγγόνια
μας.
Γιάννης Ντουνιαδάκης υποναύαρχος ε.α. ΠΝ
Πηγή: http://ketha.gr/artha.html
