Ο Αγνός Πατριώτης
Απέναντι στον Εθνικιστή Οπαδό της Χρυσής
Αυγής
Πριν την
δολοφονία του Παύλου Φύσσα εδώ κι ένα χρόνο, στο χώρο των αποστράτων αρκετοί
μιλούσαν ανοιχτά υπέρ της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) με κύρια επιχειρήματα την
«δυναμική» της, αντιπολιτευτική πρακτική (μπρατσαράδες, ξύλο, μούντζες, χυδαίο
υβρεολόγιο κτλ!), το κυνήγι των «λαθρομεταναστών», τον υπερπατριωτισμό που
διαλαλούσε κτλ. Μετά την δολοφονία Φύσσα και τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε, τα
πράγματα μαζεύτηκαν κάπως. Το αίμα που χύθηκε («καθαρό ελληνικό» αυτή τη φορά)
κλόνισε τις συνειδήσεις ορισμένων από τους οπαδούς. Οι δηλώσεις προτίμησης έγιναν
λιγότερο έντονες, για να ξαναπάρουν τα πάνω τους μετά την τρομοκρατικού τύπου εκτέλεση
των νεαρών χρυσαυγιτών στο Ν. Ηράκλειο. Σήμερα αυτό που, ως αυτοπροσδιορισμός,
συνήθως «φοριέται» αντί του σχετικά δύσκολα ανεκτού «χρυσαυγίτη», είναι πλέον ο
«εθνικιστής».
Από πολλούς, ο
εθνικιστής εκλαμβάνεται απλοϊκά και προβάλλεται σαν κάτι περισσότερο από
πατριώτης. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι. Ένα από τα άρθρα της ΚΕΘΑ «Πατριωτισμός
ή Εθνικισμός; » [1] δίνει πολύ ξεκάθαρες
απαντήσεις στο ερώτημα, διαπιστώνοντας μάλιστα ότι υπάρχει «χαώδης διαφορά ανάμεσα» τους. Για τις ανάγκες του σημειώματος
αυτού, ας χρησιμοποιήσουμε ένα ορισμό από γνωστή διαδικτυακή πηγή: «Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Νεοελληνικών
Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, η έννοια του εθνικισμού,
ορίζεται ως εξής: Ο εθνικισμός είναι η απόλυτη και με πάθος προσήλωση των
ατόμων στο έθνος τους, η οποία φτάνει ως την περιφρόνηση και την εχθρότητα προς
άλλα έθνη τα οποία θεωρεί κατώτερα». [2] Η περιφρόνηση όμως και η εχθρότητα
οδηγούν στο μίσος, χωρίς να κάνουν τον εθνικιστή «καλύτερο πατριώτη» όπως
θέλουν να παρουσιάζονται οι χρυσαυγίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι. Αντίστοιχα,
ο πατριώτης που δεν διακατέχεται από εχθρότητα και μίσος για τον γειτονικό λαό,
αγαπά την πατρίδα του και είναι έτοιμος να υπερασπιστεί την ακεραιότητά της, αν
απαιτηθεί. Για παράδειγμα, δεν ήταν το μίσος αλλά ο πραγματικός πατριωτισμός που
δημιούργησε το έπος του ’40 και την εθνική αντίσταση του ‘40 – ‘44! Αντίθετα,
ήταν προδοσία η συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές που έκαναν οι πολιτικοί
πρόγονοι των χρυσαυγιτών, οι ταγματασφαλίτες, οι δωσίλογοι κοκ. Προδοτική συνεργασία
την οποία παραλείπουν οι οπαδοί της ΧΑ όταν μιλούν για εκείνη την εποχή και
επικαλούνται μόνο το «όχι του Μεταξά».
Ο αγνός
πατριώτης πιστεύει, αντίθετα με τον εθνικιστή, στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, στην
ειρηνική συνεργασία, στην ισότητα, στο αμοιβαίο όφελος και στην φιλία των λαών!
Η ουσιαστική ισότητα μεταξύ των
εθνών, ή διαφορετικών πληθυσμιακών ομάδων εντός και εκτός συνόρων, εφόσον
επιτευχθεί, μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει προς το συμφέρον της κάθε
πλευράς.
Ο αγνός
πατριώτης αγωνίζεται – προβάλλει την «πατρίδα», σε αντίθεση με τον εθνικιστή
που υπερτονίζει το «έθνος». Για τον προσδιορισμό του έθνους σημασία δίνεται
στην κοινή καταγωγή, το αίμα, τη γλώσσα, τη θρησκεία, τις παραδόσεις. Συμβαίνει
όμως, στην ίδια πατρίδα να ζουν πάνω από μία εθνοτικές ομάδες με διαφορές κατά
περίπτωση σε γλώσσα, θρησκεία, προέλευση. Στη χώρα μας πέρα από τις άλλες
επιμέρους ομάδες πληθυσμού (Πομάκοι, Ρομά, μετανάστες κλπ), ως μειονότητα θα
αναφέρουμε μόνο την αναγνωρισμένη ως θρησκευτική - με βάση το διεθνές δίκαιο
και την αντίστοιχη συμφωνία - των μουσουλμάνων της Θράκης. Κάθε ομάδα φυσικά
αισθάνεται περήφανη για τα χαρακτηριστικά που την κάνουν ξεχωριστή, ανάμεσα
στις άλλες που ζουν στην ίδια πατρίδα και αποτελούν τμήματα του ίδιου λαού με
κοινά προβλήματα, συμφέροντα και επιδιώξεις. Αντίθετα μέσα από την εχθρότητα,
το αίσθημα ανωτερότητας, τον φανατισμό του εθνικισμού, αλλά και τις πολιτικές
των διακρίσεων που ακολουθούν οι κυβερνήσεις, οι διαχωρισμοί ανάμεσα στον ίδιο
το λαό μιας χώρας, βαθαίνουν και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να
φθάσουν στο διχασμό και την σύγκρουση.
Στις μέρες μας
αντίπαλοι σε πολέμους μέσα στην ίδια χώρα, όπως στις περιπτώσεις της Ουκρανίας
και του Ιράκ, έχουν φθάσει να προσδιορίζονται με βάση διαφορές στη γλώσσα και
στη θρησκεία αντίστοιχα. Διαφορετικές φυλές είδαμε στην Λιβύη να μάχονται
μεταξύ τους. Αντίπαλες εθνικές, θρησκευτικές ή άλλες μειονότητες έχουν γίνει στοιχεία
εκμετάλλευσης για την διάλυση χωρών που ζούσαν προηγουμένως χωρίς προβλήματα
όπως στην Γιουγκοσλαβία. Αυτές τις διαφορές, που υπάρχουν μέσα στην ίδια χώρα –
πατρίδα και που ο εθνικισμός καλλιεργεί την εχθρότητα ανάμεσα στους
αντίστοιχους πληθυσμούς, αξιοποιούν εκείνοι που επιδιώκουν το «διαίρει και
βασίλευε». Τις εκμεταλλεύονται όσοι σχεδιάζουν ανατροπή κυβερνήσεων, αλλαγές
συνόρων, δημιουργία μικρών κρατών. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους «σύμμαχους»
και «φίλους» της χώρας μας (ΗΠΑ - ΝΑΤΟ – ΕΕ αλλά και Ρωσία), που αποβλέπουν
στην εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών ή δρόμων μεταφοράς πρώτων υλών, την
αλλαγή συσχετισμών μεταξύ τους κ.ο.κ. Οι ίδιοι φροντίζουν να συντηρηθούν οι
υπαρκτές διαφορές στο εσωτερικό χωρών, υποδαυλίζοντας εθνικιστικές τάσεις σε
κάθε πλευρά, ώστε να τις φουντώσουν την κατάλληλη γι’ αυτούς στιγμή, οδηγώντας
τα πράγματα σε δήθεν αυθόρμητη διαμάχη. Τα παραδείγματα των συγκρούσεων που έχουν
ξεσπάσει στις μέρες μας πρέπει να βάλουν σε σκέψεις κάθε πραγματικά αγνό πατριώτη.
Συμπερασματικά
λοιπόν ο εθνικισμός και το μίσος που καλλιεργεί απέναντι στο διαφορετικό, μπορεί
να οδηγήσει σε πολέμους αλλά και σε εμφύλιες συγκρούσεις! Στη περίπτωση της
Χρυσής Αυγής το μίγμα είναι ακόμη πιο εκρηκτικό αφού πέρα από τον άκρατο
εθνικισμό που καλλιεργεί, είναι συγχρόνως και ναζιστική - φασιστική οργάνωση.
Έχει ως θεωρία της τον εθνικοσοσιαλισμό, το ρατσισμό, την «ανωτερότητα της
φυλής», τον αντισημιτισμό και καλλιεργεί το μίσος ανάμεσα στους λαούς, αλλά και
απέναντι σε αντίθετες πολιτικές ιδεολογίες. Έτσι η πολιτική της είναι
συνυφασμένη με την βία, τα όπλα και την ακραία δράση που οδηγεί και στο
έγκλημα.
Χρέος κάθε
αγνού πατριώτη είναι να μην αφήνει αναπάντητα τα χρυσαυγήτικα επιχειρήματα και
να συμβάλει στην απομόνωση από παντού όσων παραμένουν θιασώτες της ΧΑ. Το
«χτίσιμο» μιας νεότερης έκδοσης αυτής της οργάνωσης περισσότερο «αποδεκτής» από
το σύστημα, όπως συζητιέται, θα πρέπει επίσης να μη μας κάνει περισσότερο
ανεκτικούς απέναντί της.
Σε αντίθεση με
τα δηλητηριώδη κηρύγματα της ΧΑ και των συνοδοιπόρων της εθνικιστών, ο αγνός
και άδολος πατριωτισμός, χωρίς εξαλλοσύνες, φανατισμό και μίσος για το
διαφορετικό και το ξένο, με μόνο κύριο στόχο ό,τι συμφέρει το λαό, είναι αυτός
που πρέπει να κυριαρχεί στο μυαλό, στις καρδιές μας και στις προσπάθειές μας.
Γιάννης Ντουνιαδάκης
Υποναύαρχος ε.α. ΠΝ
Μέλος της Κίνησης για
την Εθνική Άμυνα (ΚΕΘΑ)
Σημείωση: στην τελική διαμόρφωση του κειμένου συνέβαλαν με τις
γνώμες τους και άλλα μέλη της ΚΕΘΑ, τα οποία και ευχαριστεί ο υπογράφων.
[1] http://ketha.gr/artha.html, 2013
Νοέμβριος.
[2]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
