Μετά από 5 χρόνια κρίσης, 4 χρόνια απόλυτης αυστηρής λιτότητας και
συνεχών περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, ένα είναι προφανές στην κοινωνία των αποστράτων. Η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών, παραμένει αδρανής καταδεικνύοντας μια περίεργη αδιαφορία, τόσο για το μέλλον τους, όσο και για των παιδιών τους, κατ επέκταση.
Οι απόστρατοι των Ενόπλων Δυνάμεων, αν και είναι οι πλέον αδικημένοι συνταξιούχοι, όσον αφορά τις ποσοστιαίες περικοπές τους σε σχέση με τους υπόλοιπους, εν τούτοις, αρκούνται στην αρνητική κριτική αναμεταξύ τους και στο τέλος αποδέχονται μοιρολατρικά, ό,τι επιφυλάσσει η Τρόικα και η συγκυβέρνηση για το μέλλον τους. Σχεδόν ανύπαρκτη έως μηδενική η επιλογή διεκδίκησης των κεκτημένων.
Οι απόστρατοι των Ενόπλων Δυνάμεων, αν και είναι οι πλέον αδικημένοι συνταξιούχοι, όσον αφορά τις ποσοστιαίες περικοπές τους σε σχέση με τους υπόλοιπους, εν τούτοις, αρκούνται στην αρνητική κριτική αναμεταξύ τους και στο τέλος αποδέχονται μοιρολατρικά, ό,τι επιφυλάσσει η Τρόικα και η συγκυβέρνηση για το μέλλον τους. Σχεδόν ανύπαρκτη έως μηδενική η επιλογή διεκδίκησης των κεκτημένων.
1. Η δικαιολογία
Μέχρις σ ένα σημείο, θα μπορούσε να πεις κανείς πως αυτό είναι δικαιολογημένο. Τι είναι τελικά οι απόστρατοι;
Είναι άνθρωποι, που στην 35ετή τους καριέρα, όχι απλά δεν έμαθαν να εγείρονται, αλλά τουναντίον, έμαθαν να υπακούουν και να υπομένουν καρτερικά, τις εξ άνωθεν εντολές.
Οποιοσδήποτε επικαλεσθεί κάτι αντίθετο, σίγουρα ήταν το μαύρο πρόβατο και σίγουρα θα είχε βίο αβίωτο στο στράτευμα. Συνεπώς, το να περιμένει κανείς απ’ αυτή την κοινωνία να εξεγερθεί και να απαιτήσει τα δικαιώματά της, είναι μάλλον «όνειρο θερινής νυκτός».
Είναι άνθρωποι, που στην 35ετή τους καριέρα, όχι απλά δεν έμαθαν να εγείρονται, αλλά τουναντίον, έμαθαν να υπακούουν και να υπομένουν καρτερικά, τις εξ άνωθεν εντολές.
Οποιοσδήποτε επικαλεσθεί κάτι αντίθετο, σίγουρα ήταν το μαύρο πρόβατο και σίγουρα θα είχε βίο αβίωτο στο στράτευμα. Συνεπώς, το να περιμένει κανείς απ’ αυτή την κοινωνία να εξεγερθεί και να απαιτήσει τα δικαιώματά της, είναι μάλλον «όνειρο θερινής νυκτός».
2. Γενικά, περάσαμε καλά
Οι έφηβοι της δεκαετίας του 70, γενικά, περάσαμε καλά. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είμαστε απ τις τυχερότερες γενιές.
Μπορεί να ξεκινήσαμε διάγοντες φτωχοί στην δεκαετία του 60, αλλά δέκα χρόνια αργότερα αποκατασταθήκαμε επαγγελματικά, μέσα απ τις στρατιωτικές σχολές. Για τους περισσότερους και όχι για όλους, η είσοδος ήταν πανεύκολη, είτε γιατί υπήρχε το κληρονομικό χάρισμα, είτε γιατί τότε ζητούσαν 60 και δίναμε 30!
Αντρωθήκαμε στα επόμενα χρόνια με κάρτες πιστωτικές και με προφίλ καθαρά αστικό, ενώ φθάσαμε αισίως να πάρουμε και την σύνταξη.
Μπορεί να ξεκινήσαμε διάγοντες φτωχοί στην δεκαετία του 60, αλλά δέκα χρόνια αργότερα αποκατασταθήκαμε επαγγελματικά, μέσα απ τις στρατιωτικές σχολές. Για τους περισσότερους και όχι για όλους, η είσοδος ήταν πανεύκολη, είτε γιατί υπήρχε το κληρονομικό χάρισμα, είτε γιατί τότε ζητούσαν 60 και δίναμε 30!
Αντρωθήκαμε στα επόμενα χρόνια με κάρτες πιστωτικές και με προφίλ καθαρά αστικό, ενώ φθάσαμε αισίως να πάρουμε και την σύνταξη.
Φευ όμως! Στην ουσία, είμαστε μια γενιά που δεν δημιούργησε τίποτα από μόνη της. Ό,τι κατέχουμε αυτή τη στιγμή, ή το βρήκαμε απ τους γονείς μας, ή το πήραμε προίκα, ή δανειστήκαμε για να το φτιάξουμε.
3. Το αξεπέραστο της οικογενειακής παράδοσης
Στην κοινωνία των αποστράτων υπάρχουν πάρα πολλοί, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην υπόλοιπη κοινωνία μας, που δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ξεπεράσουν το εμφυλιακό σύνδρομο. Ένα σύνδρομο, που ενώ περιμένεις να το βρεις σε ανθρώπους που βίωσαν τις καταστάσεις του εμφυλίου, το βρίσκεις σε ανθρώπους που οι γονείς τους, ούτε καν είχαν απαντηθεί στην επόμενη δεκαετία της μετεμφυλιακής περιόδου. Σαν να μη φτάνει αυτό, αντί να κοιτούν πίσω και να παραδειγματίζονται, ψάχνουν τώρα 70 χρόνια πριν, για να βρουν τη λύση τους στα σημερινά προβλήματα.
Η οικογενειακή παράδοση, αυτή που για δεκαετίες έσωζε θεσμούς και κρατούσε ήθη, δεν παρέλειψε στην προκειμένη περίπτωση να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της το «μίσος» για τον αδερφό, τον γείτονα και τον συμπολίτη. Κατ αυτόν το τρόπο, ο μηχανισμός του «εμείς και οι άλλοι», ακόμη εξακολουθεί να είναι καλά λαδωμένος.
4. Οι δήθεν ικανοί να σώσουν την κατάσταση
α) Είναι οι κατέχοντες θέσεις, είτε λόγω ονόματος, είτε λόγω οικογενειακής παράδοσης, είτε γνωριμιών και γενικώς, κληρονομικού πάλι χαρίσματος. Ενδεχομένως, πιστεύουν πως διατηρούν την αίγλη της εξουσίας που ονειρεύτηκαν, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στο στενό οικογενειακό τους περιβάλλον, καθότι ο κόσμος τους απεχθάνεται. Είναι αυτοί, που εκ των προτέρων φροντίζουν να δικαιολογηθούν, πως αν δεν καταφέρουν να μας σώσουν, αυτό δεν θα έγκειται στην ανικανότητα τους, αλλά στο ότι δεν ήταν δυνατόν να διασωθούμε.
β) Κάποιοι που έχουν το θράσος να θεωρούν τους εαυτούς τους ηγέτες, άσχετα αν στην ουσία πρόκειται περί, «μπούλη, …ρούφα τα αβγό σου».
γ) Κάποιοι δεύτεροι, τυφλωμένοι από την αλαζονεία της πάλαι ποτέ, ίσως και αστείας εξουσίας τους, που όμως, δεν αντέχουν να νοιώθουν παραπεταμένοι στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.
δ) Κάποιοι άλλοι τρίτοι, που θεωρούν πως μόνο αυτοί έχουν την λύση και πως θα μπορούσαν να καταφέρουν αρκετά, αν είχαμε και εμείς την ίδια αντίληψη μ αυτούς.
ε) Κάποιοι άλλοι πάλι, που ενώ δήθεν μάχονται για την αφύπνισή μας, ως δεύτερο ρόλο τους έχουν την παροχή υπηρεσιών, σ αυτούς που δήθεν αντιμάχονται.
Όπως καταλαβαίνετε, η υπεροψία, η έλλειψη σεβασμού στην αντίθετη άποψη, το σύγχρονο διαίρει και βασίλευε, όπως επίσης και η βλακεία, καλά κρατούν.
5. Τι προβλέπεται τώρα για το μέλλον μας;
Το μέλλον μας, φυσικά δεν είναι αυτό που κάποτε ονειρευτήκαμε. Το μέλλον μας, όπως και όλων των Ελλήνων πολιτών, είναι πια δυσθεώρητο. Η κατρακύλα στην ποιότητα ζωής και στα ατομικά και συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα, μπορεί μέχρι τώρα να προσμετρούνται, αλλά για το εγγύς μέλλον, αυτό φαίνεται να μην είναι εφικτό. Ένα μέλλον σαφώς δυσθεώρητο, αφού πια τα δικαιώματα των πολιτών έχουν πάψει προ πολλού να προστατεύονται από το πολιτικούς μας, ασχέτως αν αναφέρονται (ακόμη) στο Σύνταγμα. Εμείς οι απόστρατοι, «ατυχώς» στις οικογένειές μας έχουμε και ελεύθερους επαγγελματίες και υπάλληλους και εργάτες και άνεργους. Ως εκ τούτου, δεν μπορώ να φανταστώ, πως όταν το παιδί μας απεργεί, ή εναντιώνετε σ αυτή την πολιτική, εμείς δεν του συμπαραστεκόμαστε.
Όπως καταλαβαίνετε, ο αγώνας για τα δικαιώματά μας δεν αφορά μόνο τα θέματά μας ως απόστρατους. Τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζει η υπόλοιπη κοινωνία, ασχέτως επαγγέλματος, έχουμε κι εμείς. Εμείς και οι οικογένειές μας είμαστε κομμάτι της και μαζί της συμπορευόμαστε στην κατρακύλα που μας επιβάλλουν.
Οι σημερινοί πολιτικοί και με την πολιτική που ακολουθούν, δημιουργούν φτώχεια και την ονομάζουν μεταρρύθμιση. Συμπεριφέρονται αυταρχικά, δρουν αντισυνταγματικά και θεωρούν πως γράφουν ιστορία αντάξια του Ελληνικού Έθνους. Σαν να μη φτάνει η απύθμενη κοροϊδία τους προς εμάς ως πολίτες και ως απόστρατους, θεωρούν και a priori πως είμαστε τόσο κοιμισμένοι, που μπορούν συνεχώς να αυτοανακηρύσσονται σε Σωτήρες μας.
Ποιοι; Αυτοί που άδειασαν τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία. Αυτοί που κούρεψαν και στην ουσία κατέκλεψαν τα αποθεματικά τους, με αποτέλεσμα να μοιράζουν τώρα ψίχουλα και πουρμπουάρ για συντάξεις. Αυτοί που κονιορτοποίησαν τα όνειρα αρκετών γενεών, ακόμη κι αυτό, το δικαίωμα τους στην εργασία.
6. Εμείς οι υπόλοιποι, τι κάνουμε;
Είναι πρόδηλο, πως ανάμεσά μας υπάρχουν πολλοί υποστηρικτές, όχι τόσο αυτής καθ εαυτής της πολιτικής που ακολουθείται, όσο των κομμάτων και των προσώπων, που όμως, την επιτελούν. Θέλετε από παράδοση, θέλετε εξ αφελείας, θέλετε γιατί αρέσκονται να νοιώθουν πως ανήκουν σε ένα κόμμα εξουσίας, αυτοί ήταν και πάντα θα είναι προσκολλημένοι στο μαντρί.
Εμείς όμως όλοι οι υπόλοιποι, οι με ονοματεπώνυμο, οι με κανένα τρόπο απολιτίκ, και συνάμα δυσαρεστημένοι από τις πολιτικές που ακολουθούνται, …τι κάνουμε;
Εμείς που αναγνωρίζουμε στο βαθμό που μας αναλογεί την ευθύνη μας και που δεν είναι άλλη πέραν από αυτής, της «άστοχης», ενίοτε και μέχρι πρότινος ψήφου μας, …τι κάνουμε;
Εμείς που αγωνιούμε, εμείς που θέλουμε να προσπαθήσουμε, όχι μόνο γιατί αντιλαμβανόμαστε ως δυσθεώρητο το μέλλον μας, αλλά και επειδή σ αυτό το μέλλον παρασύρονται και τα παιδιά μας, …τι κάνουμε;
Εμείς που αναγνωρίζουμε στο βαθμό που μας αναλογεί την ευθύνη μας και που δεν είναι άλλη πέραν από αυτής, της «άστοχης», ενίοτε και μέχρι πρότινος ψήφου μας, …τι κάνουμε;
Εμείς που αγωνιούμε, εμείς που θέλουμε να προσπαθήσουμε, όχι μόνο γιατί αντιλαμβανόμαστε ως δυσθεώρητο το μέλλον μας, αλλά και επειδή σ αυτό το μέλλον παρασύρονται και τα παιδιά μας, …τι κάνουμε;
Πόσα πράγματα τελικά έχουμε να μοιράσουμε; Πόσο διαφορετικά ζούμε; Πόσα πια είναι αυτά που μας κρατάνε διχασμένους και πολύ περισσότερο απομονωμένους;
Μήπως ήρθε τελικά η ώρα να συσπειρωθούμε;
Μήπως ήρθε τελικά η ώρα να διεκδικήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια;
Μήπως ήρθε η ώρα τελικά να βάλουμε στην άκρη τους εγωισμούς μας;
Μήπως ήρθε η ώρα τελικά να απαιτήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας;
Μήπως ήρθε τελικά η ώρα να διεκδικήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια;
Μήπως ήρθε η ώρα τελικά να βάλουμε στην άκρη τους εγωισμούς μας;
Μήπως ήρθε η ώρα τελικά να απαιτήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας;
Όλοι εμείς, θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε και να συσπειρωθούμε ενάντια στο πείσμα του «διαίρει και βασίλευε». Ενάντια σ αυτή την πολιτική και ενάντια σε όλους αυτούς που την στηρίζουν και την υποστηρίζουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Το άρμα υπάρχει. Μόνο που οι περισσότεροι, ...κάνουν πως δεν το βλέπουν!
Φίλιππος Τσιρτσώνηςhttp://imerisia-anafora.gr/index.php/accordion-a/apopseis/182-2014-11-29-14-30-32
