Οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με του θεσμούς -
τρόικα συνεχίζονται και για μια ακόμη φορά βρίσκονται σε «κρίσιμο» σημείο.
Ενώ αυτά συμβαίνουν σε κυβερνητικό επίπεδο, σε
ατομικό η κατάσταση συνεχίζει να είναι επίσης κρίσιμη χωρίς εισαγωγικά! Σε
ατομικό επίπεδο μάλιστα δεν υπάρχει η δυνατότητα διαπραγμάτευσης με τον καθένα
πωλητή των αναγκαίων. Για τον καθένα μας υπάρχει μόνο μια εσωτερική – ατομική «διαπραγμάτευση»,
του στυλ: φάρμακα ή κρέας, η ΔΕΗ να πληρωθεί τώρα ή με την επόμενη σύνταξη; Ολιγοήμερες
διακοπές ή να ξεπληρωθούν κάποια από τα χρωστούμενα χαράτσια; Και φυσικά όχι
ότι κάναμε σπατάλες το προηγούμενο διάστημα! Το πολύ – πολύ κανένα καφεδάκι με
την παρέα. Πάει η ταβέρνα! Ούτε φέτος πήγαμε ένα θέατρο! Άραγε θα μπορέσουμε να
πάμε του χρόνου;
Το μήνυμα το έχουμε λάβει ήδη! Οι προεκλογικές εξαγγελίες ξεχάστηκαν, ή έστω παραμερίστηκαν για τους πιο αισιόδοξους, όπως γινόταν άλλωστε ανέκαθεν! Αυτά για τα οποία όμως αγωνιστήκαμε τα προηγούμενα χρόνια μπορούν να ξεχαστούν ή μήπως δεν ισχύουν πια;
Για παράδειγμα, τα «τρικάκια» (ή όπως αλλιώς λέγονται) που μοίραζε η «Ομάδα
Αγώνα Στρατιωτικών, Λιμενικών, Πυροσβεστών» στα χρόνια της μεγάλης αγανάκτησης μήπως
αφορούν μόνο εκείνη την εποχή και επομένως είναι ανεπίκαιρα και ανακριβή σήμερα;
Αξίζει να θυμηθούμε τι γράφουν: «Μισθοί,
μεροκάματα, συντάξεις, μειώνονται εξαφανίζονται, τα αγαθά γιατί παραμένουν
ακριβά;». Ένα άλλο έγραφε: «ακρίβεια,
ανεργία, φτώχια, ανέχεια, εξαθλίωση, αυτή είναι η ανάπτυξη που σου
παρουσιάζουν;». Το τρίτο: «Τα παιδιά
μας άνεργα, τα παιδιά μας μετανάστες, τα σπίτια μας στις τράπεζες αυτή είναι η ανάπτυξη
που σου τάζουν;».
Άραγε είναι αποδεκτά
στις μέρες μας τα δεκαπέντε κυβερνητικά «επιτεύγματα», που περιλαμβάνονται στην
«Ανοιχτή επιστολή – Πρόσκληση» της «Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αποστράτων» (ΣΕΑΑ)
του Οκτώβρη 2013 [1], με
την οποία καλούσε σε συντονισμό και αγώνα για να διεκδικήσουμε την κατάργησή
τους;
ΟΧΙ
ΒΕΒΑΙΑ!
Αντίθετα!
Όλα δείχνουν ότι, ενώ όλα όσα χάσαμε μέχρι σήμερα εξακολουθούν να είναι χαμένα,
νέα επιπλέον «μέτρα» ετοιμάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε βάρος μας! Και αυτό είναι το μόνο σίγουρο παρ’ όλες τις
υποσχέσεις και τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται.
Νομίζουμε
ότι το κάλεσμα στο οποίο κατέληγε η πιο πάνω επιστολή εξακολουθεί να εκφράζει
και την ανάγκη του σήμερα:
«Αγαπητές - Αγαπητοί Συνάδελφοι
Τώρα, … στο και πέντε, καλούμαστε
όλοι … να προχωρήσουμε όλοι μαζί μία γροθιά εάν θέλουμε να πετύχουμε τον σκοπό
μας και την επιδίωξή μας η οποία δεν πρέπει να είναι τίποτα άλλο από το οριστικό
τέλος της εξαθλίωσης και της ανυπαρξίας στις οποίες μας έχουν οδηγήσει
διαχρονικά όλοι οι κυβερνώντες. Είναι
ώρα όλοι μαζί να προτάξουμε την αναγκαιότητα του δίκαιου διαρκούς διεκδικητικού
αγώνα για να αποτρέψουμε την ολοσχερή οικονομική και φυσική εξόντωση μας.»
Ας κλείσουμε όμως το
σημείωμα τούτο με ένα επόμενο κάλεσμα πάλι της ΣΕΑΑ. Εκείνο του Δεκέμβρη 2013:
«Οφείλουμε να αντιδράσουμε. Μαζί όλοι οι Έλληνες, Εργαζόμενοι,
Άνεργοι, Συνταξιούχοι, Νέοι, Ενωμένοι
σ’ έναν κοινό αγώνα διεκδίκησης γι’ αυτά που μας στέρησαν, γι’ αυτά που μας
αξίζουν, γι’ αυτά που ονειρευόμαστε για τις επόμενες γενιές. …
Ας φτιάξουμε όλοι μαζί, έναν ανθρώπινο τοίχο, που
επάνω του θα προσκρούουν τα κύματα αυτών που καταληστεύουν τη ζωή μας.
Δεν έχουμε να χάσουμε πλέον τίποτα.
Αγωνιζόμαστε και σας καλούμε όλους στους κοινούς
κοινωνικούς αγώνες που θα ακολουθήσουν. Να συνεχίσουμε μαζί, Άτομα, Ενώσεις,
Φορείς, Σύλλογοι, αυτόν τον δίκαιο αγώνα για να πάρουμε ξανά την ζωή στα χέρια
μας και να ανακτήσουμε την χαμένη αξιοπρέπεια μας.»
Τι λέτε λοιπόν; Τα «τρικάκια» του χτες και τα γραφόμενα
τους θα παραμείνουν απλά αγωνιστικά ενθύμια που θα δείχνουμε με περηφάνια στα
εγγόνια μας, ή ….;
Μια πρώτη απάντηση μπορεί
να δοθεί στις 23/6/2015
7/6/2015
Ένα μέλος της ΣΕΑΑ
