Τιμάμε όσες και όσους
αγωνίστηκαν ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών. Ιδιαίτερα τιμάμε τους
δημοκρατικούς, προοδευτικούς στρατιωτικούς!
Η
43η επέτειος από την κατάρρευση της δικτατορίας 1967-’74 την 23η
Ιουλίου 1974 προσφέρεται για περισυλλογή και προβληματισμό, στις σημερινές
συνθήκες της κρίσης, σε συνδυασμό με τις διεθνείς εξελίξεις γύρω από την χώρα
μας.
Μετά
την κατάρρευση της στρατιωτικής χούντας, επικράτησε να μιλάμε για «αποκατάσταση
της δημοκρατίας». Το ερώτημα που τίθεται είναι αποκατάσταση μεν, αλλά ποιας
δημοκρατίας πριν και μετά τη δικτατορία και για χάρη τίνος; Υπήρξε μήπως σημαντική
αλλαγή υπέρ του λαού μετά την κατάρρευση της δικτατορίας;
Οι
υμνητές των δικτατόρων εκμεταλλευόμενοι τη σημερινή κατάντια της χώρας,
χαιρέκακα, την χρεώνουν συλλήβδην στη «γενιά του Πολυτεχνείου», εννοώντας ότι
με την χούντα θα υπήρχε δήθεν καλύτερη εξέλιξη. Στο ίδιο αποτέλεσμα στοχεύει
επίσης και η ανιστόρητη θεωρία για το «πόσο
καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας» που ψιθυρίζεται από διάφορους και
ανοιχτά διατείνονται οι ναζιστές – εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, πλην όμως καμιά
σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα!
Ενδεικτικά
σημειώνεται ότι από την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος καταγράφηκαν δολοφονίες, ενώ
χιλιάδες αγωνιστές βρέθηκαν κρατούμενοι σε όλη την Ελλάδα και στη συνέχεια
εξορίστηκαν (Γυάρο, Λέρο, Αλικαρνασσό κ.α.). Τα πολιτικά κόμματα τέθηκαν εκτός
νόμου, καταργήθηκαν οργανώσεις και σωματεία. Πραγματοποιήθηκαν μαζικές
εκκαθαρίσεις στο στράτευμα, στη Δικαιοσύνη, στην Παιδεία κ.α. Επιβλήθηκε λογοκρισία
στο θέατρο και τον κινηματογράφο, στη μουσική και τα τραγούδια, απαγορεύτηκαν
βιβλία.
Αν και ένα μεγάλο
μέρος του λαού ήταν αντίθετο με τη χούντα, δεν πήρε μέρος στην αντιδικτατορική
πάλη, κρατώντας ένα είδος παθητικότητας. Στην έλλειψη μαζικής αντίδρασης
επέδρασσαν και οι χιλιάδες συλλήψεις που πραγματοποιήθηκαν με την έναρξη του
πραξικοπήματος. Μαζική κινητοποίηση του λαού κατά τη
διάρκεια της δικτατορίας, ενδεικτική της στάσης του απέναντί της, έγινε στις
κηδείες του Γ. Παπανδρέου (1968) και του ποιητή Γιώργου Σεφέρη (1971). Μορφές αντίστασης εκδηλωνόταν με την διακίνηση
παράνομου τύπου και ειδήσεων, βομβιστικές ενέργειες κ.α. Οργανώθηκαν αντιστασιακές ομάδες
ακόμα και στις ένοπλες δυνάμεις. Από τις κορυφαίες δράσεις της αντιδικτατορικής
πάλης ήταν η «ανταρσία του Βέλος» στο πλαίσιο του «Κινήματος του Ναυτικού»
(Μάιος 1973), η φοιτητική εξέγερση κατάληψης της Νομικής (21-22 Φλεβάρη 1973)
και του Πολυτεχνείου (14-17 Νοέμβρη 1973).
Στον
οικονομικό τομέα η χούντα, για να καλλιεργήσει κλίμα αποδοχής υπέρ της,
επιδίωξε να προσεταιριστεί τμήματα του λαού, με στεγαστικά προγράμματα και με
την παραγραφή αγροτικών χρεών. Με βάση τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το
1971 οι μισθοί και τα μεροκάματα είχαν αυξηθεί σε σχέση με το 1961 μόνο κατά 6%
ενώ την ίδια περίοδο τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 186%. Το στρατιωτικό πραξικόπημα
στηρίχτηκε από ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, με πιο φανερή τη στήριξη που
παρείχε στη χούντα το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Η χουντική κυβέρνηση πήρε αμέσως
μέτρα υπέρ του κεφαλαίου (π.χ. φοροελαφρύνσεις). Η καπιταλιστική εργοδοσία
επωφελήθηκε από την απαγόρευση κάθε μορφής μαζικής συνδικαλιστικής δράσης,
συγκεντρώσεων και κινητοποιήσεων.
Επιπλέον
είναι ευρύτερα γνωστά τα σκάνδαλα με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου», το «τάμα του έθνους»,
τις αμαρτωλές συμβάσεις με επιχειρηματικούς ομίλους του εξωτερικού κ.α.
Σε
ότι αφορά το Κυπριακό ζήτημα, η στρατιωτική δικτατορία αρχικά πρόβαλε τη θέση
υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, ενώ η ελληνοκυπριακή πλευρά ήταν ήδη
υπέρ της ανεξαρτησίας του νησιού. Στη συνέχεια κινήθηκε σε θέσεις αποδοχής των
Τουρκικών απαιτήσεων για ενισχυμένη αυτοδιοίκηση της
τουρκοκυπριακής κοινότητας, θέσεις που στήριζαν ανοικτά οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Επίσης,
εκτιμούσε ότι η απομάκρυνση του Προέδρου Μακάριου θα βελτίωνε το συσχετισμό
υπέρ της ένωσης, με τον προσεταιρισμό των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Η κυπριακή κυβέρνηση
αντέκρουσε την πολιτική της χούντας. Τήρησε θέση διεθνοποίησης του Κυπριακού
και αξιοποιούσε τη θετική στάση της Σοβιετικής Ένωσης και άλλων σοσιαλιστικών κρατών.
Στις
15 Ιούλη 1974, ενώ είχε ήδη αποσυρθεί η ελληνική μεραρχία από το νησί
απογυμνώνοντάς το αμυντικά, η χούντα των Αθηνών με τη συνεργασία της ΕΟΚΑ Β΄
προχώρησε στο προδοτικό πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης Μακαρίου. Ακολούθησε
η τουρκική εισβολή (Αττίλας Ι, 20/7/1974), υπό το βάρος της οποίας στις 23
Ιουλίου 1974 η δικτατορία κατέρρευσε και παρέδωσε τη σκυτάλη στην κυβέρνηση
«εθνικής ενότητας» υπό τον Κ. Καραμανλή.
Αν το πέρασμα της διακυβέρνησης από την δικτατορία στην κυβέρνηση Καραμανλή έγινε «ομαλά», δεν πρέπει να παραβλέπουμε όμως, ότι και το αντίθετο δηλαδή το πέρασμα από την αστική δημοκρατία στη δικτατορία είχε πραγματοποιηθεί στο έδαφος που είχε προετοιμάσει για το σκοπό αυτό η πρώτη.
Δεν μπορεί παρά να θυμηθούμε ότι η επιβολή της δικτατορίας το 1967, υλοποιήθηκε με συγκεκριμένες μονάδες του στρατού εφαρμόζοντας επίσημο επιτελικό σχέδιο των ενόπλων δυνάμεων. Είναι γνωστό ότι το σχέδιο «ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ» της 21ης Απριλίου 1967, το συνέτασσαν οι πραξικοπηματίες ως επιτελείς, με την εποπτεία των στρατηγών. Ο βασιλιάς ενέκρινε κάθε φάση του σχεδίου, που του προσκόμιζε ο Αρχηγός ΓΕΣ. Τέτοια σχέδια υπήρχαν άλλωστε για κάθε περίσταση π.χ. . «ΠΕΡΙΚΛΗΣ» στις εκλογές του 1961, το «ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ» της 21ης Απριλίου 1967, το «ΘΕΜΙΣ» του Πολυτεχνείου, του πραξικοπήματος στην Κύπρο, το «ΑΡΓΩ», το «ΗΦΑΙΣΤΟΣ» που αφορούσε αντιμετώπιση «… αναρχικών εκδηλώσεων εις λεκανοπέδιον Αττικής …» κ.α.
Η
ύπαρξη των σχεδίων, όπως και η εμπλοκή του βασιλιά δεν γινόταν στον αέρα. Το
Σύνταγμα που ίσχυε από το 1952 νομιμοποιούσε την
εκτροπή από τον αστικό κοινοβουλευτισμό, δίνοντας δικαίωμα στο βασιλιά
να αναλάβει τέτοια πρωτοβουλία μετά από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου! Απλά
δηλαδή, αντί το σχέδιο επιβολής της δικτατορίας – εκτροπής να το υλοποιήσει ο
βασιλιάς με τους στρατηγούς, το έθεσαν σε εφαρμογή οι συντάκτες του -
συνταγματάρχες.
Τόσο
οικείο ήταν το ζήτημα μιας εκτροπής – δικτατορίας αφού τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο
και ο Κ. Τσάτσος αλληλογραφώντας συμφωνούσαν στην «παρεκτροπήν από το πολίτευμα και μία προσωρινήν δικτατορίαν» από
το 1966.
Έτσι
είχε οργανωθεί το μετεμφυλιακό κράτος και η κοινοβουλευτική «δημοκρατία» και με
τις κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή (ΕΡΕ) και Γ. Παπανδρέου (Ένωση Κέντρου) και των
λεγομένων «αποστατών»! Άλλωστε το χουντικό
στρατιωτικό καθεστώς στηρίχτηκε στο μετεμφυλιακό νομικό πλαίσιο που διατηρούσαν
διαδοχικά όλες οι κυβερνήσεις.
Η
πολιτική και στρατιωτική παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ καθώς και η δράση της
CIA είναι δεδομένες πριν, κατά και μετά την επιβολή της δικτατορίας, σε μια
προσπάθειά ώστε να εξασφαλίζονται τα συμφέροντά τους στη Μεσόγειο - Μέση
Ανατολή, απέναντι στην ΕΣΣΔ, και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Συμπερασματικά:
ü Δεν ισχύει ότι η δικτατορία ήταν
έργο απλά κάποιων «αφρόνων, επίορκων αξιωματικών». Ούτε βέβαια ισχύουν τα περί
«κομμουνιστικού κινδύνου», καθώς τίποτα σχετικό δεν διαπιστώθηκε ποτέ.
ü
Η
«δημοκρατία» πριν το πραξικόπημα προετοίμαζε την δικτατορία, η οποία παρέδωσε
ομαλά στην επόμενη πιο εκσυγχρονισμένης μορφής «δημοκρατία», με ανανεωμένα
κόμματα, νέο σύνταγμα κτλ, αλλά την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.
ü
Στις
σημερινές συνθήκες, ειδικά η φράση για "αποκατάσταση της δημοκρατίας"
που επικράτησε μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, αποδεικνύεται κενή νοήματος,
με το τσεκούρωμα των εργατικών δικαιωμάτων, την ανεργία, την πείνα. Γιατί τα
βάρη για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση τα πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Γιατί
συνεχίζεται η συμμετοχή της χώρας, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και
της ΕΕ.
ü
Η δικτατορία
1967 – ’74, αλλά και η υπόθεση της Κύπρου συνολικά δείχνουν που είναι ικανοί να
φθάσουν ντόπιοι κυβερνώντες με τους μεγάλους τους «συμμάχους» ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ
για χάρη των μεγάλων συμφερόντων.
Η Κίνηση για
την Εθνική Άμυνα τιμώντας όλους όσους αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν,
φυλακίστηκαν και διώχτηκαν από τη στρατιωτική δικτατορία της 21ης Απριλίου,
καλεί όλους και ιδιαίτερα τους συναδέλφους των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων
Ασφαλείας:
ü Να απομονώσουν τους υμνητές των δικτατόρων χρυσαυγίτες,
από κάθε εκδήλωση και δραστηριότητα τους.
ü Να αγωνιστούν στο πλευρό του λαού για μια ζωή που μας
αξίζει και ποτέ απέναντί του!
Τα
συνθήματα που κυριαρχούσαν κατά την περίοδο της χούντας συνεχίζουν να ισχύουν
και στις μέρες μας:
«Έξω οι ΗΠΑ και το
ΝΑΤΟ» - «Ψωμί παιδεία ελευθερία»
Ιούλιος 2017
