ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ 21ης ΑΠΡΙΛΗ 1967
Συμπληρώνονται 52 χρόνια από τη μαύρη επέτειο της επιβολής του στρατιωτικού πραξικοπήματος.
Το πρωί της 21ης Απρίλη 1967 οι κάτοικοι της Αθήνας αντίκρισαν ένα σκηνικό πραγματικού τρόμου. Τανκς, στρατιωτικά οχήματα και περιπολίες στρατιωτικών στους δρόμους δεν άφηναν αμφιβολία ότι η νύχτα που πέρασε είχε «γεννήσει» στη χώρα τη στρατιωτική δικτατορία. Με την επιβολή της η Ασφάλεια ενεργώντας αστραπιαία έκανε χιλιάδες συλλήψεις. Καραβιές ολόκληρες αγωνιστών μεταφέρθηκαν στα ξερονήσια. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια, δολοφονίες χιλιάδων πατριωτών, όχι μόνο κομμουνιστών, αλλά κάθε δημοκράτη πιθανού αντιπάλου της χούντας.
Σαν πρόσχημα για την επιβολή της χρησιμοποιήθηκε ο «από Βορρά κίνδυνος» που δήθεν απειλούσε την Ελλάδα. Βεβαίως, μετά τα «Ιουλιανά» (1965), και υπό το βάρος των οξυμμένων προβλημάτων που αντιμετώπιζε ο λαός έγιναν μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις. Αλλά αυτοί οι αγώνες παρά τη μαζικότητα και τη μαχητικότητά τους δεν δικαιολογούσαν άμεσα κίνδυνο για την άρχουσα τάξη και τους ξένους συμμάχους της.Γενικότερα όμως το λαϊκό κίνημα,-παρά τον όχι σωστό πολιτικό προσανατολισμό του-, είχε σημειώσει μια ανοδική πορεία, που δυσκόλευε το αστικό πολιτικό σύστημα, όξυνε τις αντιθέσεις του και κάτω βεβαίως από ορισμένες προϋποθέσεις, μπορούσε να γίνει στην πορεία επικίνδυνο.
Η συγκεκριμένη περίοδος απαιτούσε εκσυγχρονισμό του αστικού πολιτικού συστήματος, που η άρχουσα τάξη αδυνατούσε να το κάνει.( Το πολιτικό σύστημα, η δράση του, παρέμεναν ουσιαστικά αμετάβλητα, από την περίοδο του Εμφυλίου και μετά.) Τα αστικά πολιτικά κόμματα, η μοναρχία, ο στρατός και ένας ισχυρός κρατικός και παρακρατικός κατασταλτικός μηχανισμός, αποτελούν το μοχλό της πιο εξοντωτικής δράσης ενάντια στο λαϊκό κίνημα.
Όμως, αυτή η άκρατη καταστολή και η «εθνικοφροσύνη» ως μέσα στη δράση του αστικού πολιτικού συστήματος, ως μέθοδος κυριαρχίας πάνω στο λαό, μάλλον δημιουργούσαν αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα για την άρχουσα τάξη. Απαιτούνταν άλλες μορφές ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών, και η άρχουσα τάξη το κατανοούσε. Αλλά το Παλάτι έμπαινε εμπόδιο σ' αυτή την αναγκαιότητα.
Τέτοιες εκσυγχρονιστικές προσπάθειες επιχειρήθηκαν από αστούς πολιτικούς, όπως οι Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου, αλλά γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους συγκρούστηκαν με το Παλάτι, που χρειαζόταν την καταστολή για να συνεχίσει να έχει μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας. Αυτές οι αντιθέσεις στο πολιτικό σύστημα οδηγούσαν σε ενδοαστικές συγκρούσεις.
Σ' αυτές τις αντιθέσεις τα αστικά πολιτικά κόμματα δεν μπορούσαν να δώσουν λύση. Γιατί ουσιαστικά ενώ η μοναρχία δεν είχε λαϊκό έρεισμα, ενώ συγκρούονταν μαζί της, δεν ήθελαν ταυτόχρονα να έρθουν και σε πλήρη ρήξη μ' αυτήν. Αυτή η αντίθεση λύθηκε την περίοδο της δικτατορίας και ολοκληρώθηκε αμέσως μετά την κατάρρευσή της.
Μέσα σ' όλα αυτά, τα οποία καθόριζαν την κατάσταση στην Ελλάδα, πρέπει να συμπεριλάβουμε και το ρόλο των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, που αποτελούσαν επίσης βασικά στηρίγματα της ελληνικής άρχουσας τάξης, αλλά είχαν και τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι στενά δεμένες με τους Αμερικανούς, που δε θα διστάσουν να αξιοποιήσουν αυτή την πραγματικότητα και για δικούς τους σκοπούς. Άλλωστε, η περιοχή ήταν σημείο διασταύρωσης των δύο αντίθετων κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, γεγονός που δυσχεραίνει το ιμπεριαλιστικό σύστημα στη δράση του στην ενεργειακή αυτή περιοχή.
Η Κύπρος- ως στρατηγικό σημείο-,ήταν και είναι απαραίτητη για τον ιμπεριαλισμό. Η διχοτόμησή της, φαίνεται πως είχε δρομολογηθεί από τότε. Όμως για τα αστικά κόμματα υπήρχε το εμπόδιο του λαϊκού παράγοντα με την έννοια του πολιτικού κόστους, αν εκτελούσαν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Η χούντα μπορούσε να αναλάβει αυτή την εξυπηρέτηση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών για την Κύπρο. Τα όσα έγιναν στη συνέχεια - πραξικόπημα και ανατροπή του Μακαρίου, «Αττίλας» 1 και 2, κατοχή μεγάλου μέρους των εδαφών της ως και σήμερα, δείχνουν πως αυτό ίσως ήταν μια από τις αιτίες επιβολής της χούντας.
Τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων συκοφαντήθηκαν στο σύνολό τους για το πραξικόπημα και τη δικτατορία. Άδικα όμως. Μεγάλη μερίδα Υπαξιωματικών και αξιωματικών οργανώθηκαν, αντιστάθηκαν, συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, φυλακίσθηκαν, αποτάχθηκαν και εξορίστηκαν.
Πενήντα δύο χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας :
· Το Κυπριακό παραμένει άλυτο.
· Η εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς γίνεται εντονότερη εξυπηρετώντας τα σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ –ΕΕ στην Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.
· Αμφισβητούνται και παραβιάζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου από μια σύμμαχο χώρα του ΝΑΤΟ την Τουρκία.
· Η αλλαγή συνόρων είναι στην ημερήσια διάταξη.
Είναι ηλίου φαεινότερο πως η παρουσία των Νατοϊκών δυνάμεων αλλά και η συνεχιζόμενη και ολοένα αυξανόμενη διάθεση υποδομών και προσωπικού στην λυκοσυμμαχία τους δεν διασφαλίζουν την ειρήνη τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας. Αντιθέτως ολοένα αυξάνεται η πιθανότητα εμπλοκής μας σε πόλεμο και η Ελλάδα γίνεται στόχος επιθέσεων.Με τη συμπλήρωση 52 ετών από την επιβολή της δικτατορίας:
· Ας προβληματιστούμε όλοι μας.
· Ας διδαχτούμε από την ιστορία.
· Ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
· Ας παραδειγματιστούμε από όλους όσους αντιτάχθηκαν με κάθε θυσία ενάντια στη χούντα ακόμα και με τη ζωή τους.
· Πλήρης απομόνωση και καταδίκη της ναζιστικής, εγκληματικής Χρυσής Αυγής των υμνητών της χούντας.
Βασίλης ΦΑΡΚΩΝΑΣ
Ανθυποπλοίαρχος ΠΝ ε.α
Μέλος της Κίνησης για την Εθνική Άμυνα
