Για διάφορους λόγους, επιβάλλεται η αναφορά στο πρώτο πρόσωπο του πληθυντικού αριθμού.
Στην ουσία, το παρακάτω απευθύνεται προς όλους εμάς που έχουμε περιορίσει τις πολιτικο-κοινωνικές μας δραστηριότητες, στις απολύτως απαραίτητες.
Δηλαδή, από τον καναπέ της τηλεόρασης για φραπέ με την Ελένη, μέχρι την καρέκλα του υπολογιστή, για να δώσουμε την μάχη μας ενάντια στα μέτρα που μας επιβάλλονται και όχι μόνο.
Αν δεν μιλούσαμε για πολιτική, αυτή την ώρα θα έλεγα πως η δήλωση του λαοπρόβλητου Πρωθυπουργού μας για δωρεάν WI-FI, αποτελεί έργο με σκοπό την περαιτέρω ανακούφιση των μετακινήσεών μας.
Με τόξο το πληκτρολόγιο και βέλη τύπου, «Αυτό το βίντεο πρέπει να το δούνε όλοι», «Έλληνες διαδώστε το», «Αυτά που δεν τολμούν να σας πουν», «Αν τολμήσουν θα τους ρίξουμε» και το τελευταίο σούπερ βέλος, «Τι δεν καταλαβαίνεις;», αντιστεκόμαστε στην λαίλαπα των μέτρων και της φτωχοποίησης, μέχρι να εξανεμίσουμε κάθε ιδέα μας και μετά επιστρέφουμε στους Λιάγκα Φαίη Μπεκατώρου.
Δεκάδες χιλιάδες μηνύματα αναρτήσεις και σχόλια στο διαδίκτυο με χιλιάδες προσωπικές αναλύσεις κι άλλες τόσες απόψεις. Αναλύσεις και απόψεις βάσιμες κι αβάσιμες από ειδικούς και αδαείς κι ο αγώνας δίχως τέλος και σκοπό, καλά κρατεί!
Κριτική επί των πάντων, λοιδορία προσώπων και καταστάσεων με βέλη από και προς πάσα κατεύθυνση.
Τα τόξα σας μας βρήκαν. Τα είδαμε τα διαβάσαμε τα μάθαμε τα καταλάβαμε.
Και τώρα τι; Αντισταθήκαμε; Ξεσηκωθήκαμε; Βγήκαμε στους δρόμους; Ακουστήκαμε; Δικαιωθήκαμε;
Όχι βέβαια γιατί απ ό,τι φαίνεται, μάλλον είμαστε άνθρωποι των λόγων μόνο, ίσως λίγο τζάμπα μάγκες και πολύ φοβάμαι, μήπως στο τέλος αποδειχθούμε και κότες και ...λυράτες.
Πως αλλιώς να εξηγήσω την μυϊκή τουλάχιστον ακαμψία μας, στην σύμφωνη γνώμη κι άποψη ότι κάτι επιτέλους πρέπει να κάνουμε;
Πως αλλιώς να εξηγήσω τις απίστευτες δικαιολογίες που βρίσκουμε για τον εαυτόν μας, περιμένοντας πάντα κάποιον άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα;
Προς όλους εμάς λοιπόν, τέσσερα πράγματα έχω να πω και ο νοών νοείτω.
- Πρώτον, η αφύπνιση δεν πρόκειται να είναι τηλεοπτική.
- Δεύτερον, οι προτάσεις είναι εδώ και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά, άσχετα αν κάνουμε πως δεν βλέπουμε και δεν ακούμε.
- Τρίτον, αν μερικοί, δεν απαλλαγούμε από τα κόμπλεξ ανωτερότητας που έχουμε, σε λίγο θα ντρεπόμαστε όλοι μας γι αυτό που θα 'μαστε.
- Τέταρτον, ας σταματήσουμε επιτέλους να ακούμε και να ακολουθούμε τα πολιτικά "βαποράκια", γιατί η μοναδική τους έγνοια, είναι να έχουν πάντα μια θέση στο σύστημα.
Αλήθεια, πόσες είναι αυτές οι θέσεις και πόσοι χωράνε; Πόσοι είστε οι μνηστήρες;
Που είστε οι υπόλοιποι και τι κάνετε;
Κι ενώ πολλοί από εμάς έχουμε την διεισδυτική κριτική και την ανάλυση του τις πταίει και τι πρέπει να γίνει, όταν φτάνουμε στις αναρτημένες προτάσεις για αγώνα, στρέφουμε τα μάτια αλλού. Τα κόμπλεξ ανωτερότητας που έχουμε, δεν μας αφήνουν να δούμε πως το μέλλον επιφυλάσσει την ίδια μοίρα τελικά για πατρικίους και πληβείους.
Τι απαντάμε άραγε στα παιδιά μας; Τι να κάνω παιδί μου εδώ που μας φέρανε; Ή μήπως, δεν μου το επιτρέπει η κοινωνική μας θέση;
Με το να διστάζουμε να κατέβουμε στον δρόμο, με το να μην μας αφήνει το κόμπλεξ μας να δεχθούμε την θέση του απλού στρατιώτη και με το να εμμένουμε στα "νόμιμα", δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
Ας συνεχίσουμε λοιπόν καθήμενοι στον καναπέ να παρακολουθούμε Σουλεϊμαν, Λιάγκα Φαίη και Ελένη και ας μην κάνουμε απολύτως τίποτα, γιατί ενδεχομένως οι τυχόν κινήσεις μας να αλλάξουν και την ροή των πραγμάτων, που δεν είναι το ζητούμενο και όλοι μας το απευχόμεθα.
Ας παραμείνουμε λοιπόν σταθεροί στις ιδέες μας στις αναλύσεις μας στις απόψεις μας, επιδιώκοντας όλο και περισσότερα Like στο Facebook για να επιβεβαιώσουμε το εγώ μας, αλλά προς θεού, μην κινηθούμε, μην σηκωθούμε από τον καναπέ, μην αντισταθούμε, γιατί το πιο πιθανό είναι να χάσει η γειτονιά πάσα ιδέα για εμάς.
Καλύτερα βυθισμένος στον καναπέ και με τουπέ, αποκρύπτοντας την εξαθλίωσή μας, παρά στρατευμένος στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο των παιδιών μας.
Όσο για τους υπόλοιπους, τους "έτοιμους", τους από καιρό "περιμένοντες", τους αγανακτισμένους τόσο με την πολιτική, όσο και με τις αντιδράσεις μας, ξέρουμε ότι υπάρχει χώρος.
Και επειδή ήδη φαίνεται στο διαδίκτυο η προσπάθεια αφύπνισης της κοιμισμένης κοινωνίας αποστράτων, πιθανόν κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, τελικά να καταφέρουμε να συναντηθούμε όλοι μαζί σε έναν αγώνα.
Αν κάποιοι πάλι θεωρούν πως σύρονται αναγκαστικώς, μπορούν να παραμείνουν στο σπίτι. No hard feelings που λέμε κι εμείς οι Νεοέλληνες.
Πηγή: Ημερήσια Αναφορά
